Ze waren een (mei)doorn in het oog van enkele Zilverkampers, de steeds hoger wordende hagen langs het fietspad aan de rand van Landgoed Groot Holthuizen in Huissen. Het vrije zicht op het parklandschap was weg. Maar nu was het zo ver, de meidoorn was hoog genoeg om ‘gelegd’ te worden. 

De heggenleggers van Stichting Lingewaard Natuurlijk konden aan de slag. En dat is een vak apart: in  beschermende kleding, met passend gereedschap en een goede conditie. Als je ziet hoe ze de stammetjes bijna geheel doorhakken en vervolgens omleggen, denk je dat dat nooit meer goed kan komen. Een ravage! Zo ziet het eruit. Sommige stammen zijn alleen nog maar via de schors met de wortels verbonden. Maar het schijnt WEL goed te komen.

Kijk naar het vlechtwerk van wilgentakken dat de gelegde meidoorn op zijn plek houdt: een kunstwerk! Daar kan prikkeldraad van geen meter tegenop. Sommige meidoorns in de heg zijn ongemoeid gebleven en zullen uitgroeien tot bomen. Tenminste, dat zou je kunnen denken. Wie weet, zit daar ook een ander plan achter. Want landschapsbeheer is een zaak van visie en een lange adem. Terwijl de heggenleggers aan de ene kant van het landgoed bezig waren, waren vrijwilligers aan de andere kant bezig met het planten van hagen.

Lang niet overal zullen de heggenleggers de meidoornhaag tot heg vlechten. Deze sieraden zijn alleen bedoeld als omlijsting voor zichtvensters en zichtlijnen – om de spanning erin te houden en voor de diversiteit. 

Helmut Rauschenberg